Mijn zus

Mijn lieve reizende ondernemende internationale zus geeft een blik in haar leven! 

"Ik ben van nature niet echt een ‘blogger’ maar ik weet dat mijn zus Marit erg geniet van ‘details, details en nog meer details’. Ik weet dat ze een blog van mij erg zal waarderen.  Het feit dat het in Nederlands moet vindt ik al erg onnatuurlijk! Ik hoor in mijn eigen hoofd mijn accent steeds erger worden met de jaren. Ik woon al sinds 2004 min of meer in het buitenland, en ik ben inmiddels met een Australiër getrouwd. Ik spreek nu veel minder Nederlands, en merk dat het mij steeds moeilijker vergaat. Zelfs met mijn eigen familie hoef ik geen Nederlands te spreken, het gaat ons nou eenmaal makkelijker af in het Engels. En toch spreek ik alleen maar Nederlands met mijn dochtertje. Het klinkt nou eenmaal leuker en liever. En als ik het eerlijk toegeef wil ik haar toch mee geven dat ze ook Nederlandse is. Ik denk dat zij ook met een accent zal spreken, vooral omdat mijn man nu ook in het ‘Nederlands’ begint te praten tegen haar. 

Inmiddels is Nadia, onze dochter, 14 maanden oud en heeft ze de hele wereld al afgereisd. En gelukkig reist ze goed. Ze is gemaakt in Ethiopië, geboren in Tasmanië,(Australië) en ze woont al sinds ze 7 maanden oud is in Liberia, West-Afrika. Ze is al in Nederland, Engeland, en Marokko op vakantie geweest. Haar leven zal vrijwel zeker blootgesteld worden aan veel meer landen en culturen. Mijn man en ik zijn beiden in het ‘buitenland’ opgegroeid. Ik in Ethiopië en Amerika, mijn man in Peru, Indonesië, Panama, Pakistan en Nicaragua . We waren beiden 11 jaar toen we naar onze land van ‘herkomst’ verhuisden. Ik kan niet echt zeggen dat we thuis kwamen want zo voelde dat niet. Ik sprak niet eens fatsoenlijk Nederlands, en hij sprak met een Amerikaans accent wat in Australië niet echt acceptabel was (of is). Nu is hij ook nog met een vrouw getrouwd die een Amerikaanse accent heeft (volgens de niet Amerikanen dan, Amerikanen zullen nooit zeggen dat ik een Amerikaans accent heb). 

Eigenlijk heb ik al een paar kern ervaringen laten vallen die mijn leven erg beïnvloeden. Ik ben in Nederland geen Nederlander want ik spreek met een accent. In het buitenland kunnen ze mijn accent ook niet plaatsen, dus waar kom ik nou eigenlijk vandaan? Om het nog mooier te maken, kon ik in mijn eigen geboorte land (Ethiopie), wat als thuis voor mij voelt, niet een verblijfsvergunning krijgen, en nu ik met een Australiër ben getrouwd en een Australisch kindje ter wereld heb gebracht betekent dat ook niet dat ik een Australisch verblijfsvergunning snel zal krijgen! Het is de ‘story of my life!’ Het is niet altijd makkelijk geweest en dat is het nog steeds soms niet, maar dat is het leven.  

Toch kiezen mijn man en ik er bewust voor om onze kinderen aan hetzelfde bloot te stellen.  De reden… Mijn ervaringen als kind hebben mij gevormd tot wie ik nu ben en de beslissingen beïnvloed die ik heb gemaakt om te zijn  waar ik nu ben. Ik herinner mij als kind de armoede en de onrecht en dat kon ik niet vergeten of zo makkelijk van mij afzetten. Ik moest en zou er wat aan gaan doen! Natuurlijk ben ik niet meer zo idealistisch en zie en begrijp ik de realiteit veel beter. Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds mijn bijdrage wil leveren op mijn kleine manier. Mijn man en ik hadden dit al vrij snel door toen we vrienden waren, dat we dit gevoel deelden. Het opgroeien in het buitenland heeft mij toleranter gemaakt, begripvoller en opener. Dat zijn kwaliteiten die ik graag aan mijn kinderen mee wil geven. Gisteren zaten we bij het strand in een restaurant en Nadia werd opgepakt en gezoend door Ethiopiërs, Liberianen en Chinezen. Dat doet mijn hartje goed. Zoals de mensen van alle nationaliteiten haar omarmen nu, wil ik dat zij hun bewust omarmt in de toekomst. Als wereld burger. 

De wereld  wordt tegenwoordig ook steeds maar kleiner, de grenzen vervagen, zij zal er op haar manier mee om moeten leren gaan. De manier waarop we ervoor kiezen om continuïteit te bieden is om, waar we ook zijn, de moeite te doen om van ons huis een thuis te maken. We hebben besloten Tasmanië tot onze thuisbasis te maken. Dat houdt in dat ons huis daar staat, en dat we daar vaak naar terug zullen gaan en de contacten met vrienden goed zullen onder houden. Als we besluiten naar Australië of Nederland te verhuizen dan doen we dit op het meest leeftijd vriendelijk moment. Dit zal dan zijn tijdens de overgang tussen de natuurlijke fases van school (basisschool- middelbare school- universiteit etc, daarna zijn ze hopelijk het huis uit). We zorgen ervoor dat de kinderen in ieder geval Nederlands kunnen verstaan en spreken. We proberen ervoor te zorgen veel in onze familie en vrienden te investeren zodat er in ieder geval continuïteit is. In tegendeel tot de positieve ervaringen van Marit kiezen wij er bewust voor onze kinderen nooit op een kostschool te doen. Mijn man heeft op kostschool gezeten en dat was de meest ongelukkige tijd van zijn jeugd. Het meest belangrijk is dat we ons gezin als team behandelen, als een familielid niet gelukkig is met dit leven dan zorgen we ervoor dat we wel met z’n allen gelukkig kunnen worden ergens anders. 

De wereld ligt aan onze voeten!"

Wasgoed

Onze kleding werd centraal gewassen op kostschool. Iedereen werd geacht een "wastas" te hebben die wekelijks ingeleverd kon worden met vieze kleren. Na een paar dagen kon je in de rij gaan staan en je schone kleding keurig opgevouwen weer ophalen.
Om dat logistiek allemaal voor elkaar te krijgen moest je natuurlijk alles voorzien van naamlabels. Met veel pijn en moeite had ik samen met mijn moeder naamlabels in al mijn kledingstukken genaaid. Met de hand geschreven, met de hand geknipt en met de hand ingenaaid. Van onderbroeken tot pyjama's en bh's tot sportkleding, alles moest voorzien worden. Al naaiend kwamen wij erachter dat wij eigenlijk niet genoeg labelstof hadden. Dus wij besloten mijn naam in te korten. Marit Brandsma werd Marit Br. Scheelt toch weer een paar letters!
Na een paar weken op school begon ik kledingstukken te missen. Ik snapte er niets van! Van wat ik inleverde kwam maar de helft terug. Niet handig, als je maar een keer in de week je was mag inleveren.
Toen mijn nood eenmaal tot mij doordrong, waarschijnlijk pas toen ik mijn laatste schone onderbroek aan trok, ben ik gaan uitzoeken wat er aan de hand was.
Wat blijkt? Marit Br. werd toch echt niet als volwaardige naam beschouwd. De lieve wasvrouwen legden mijn kleding opzij, in de categorie "zonder naam". Die categorie was door hun toedoen inmiddels aardig gegroeid.
De volgende keer dat ik mijn was ging ophalen zag ik een briefje hangen in het washok: "Marit Br. is Marit Brandsma." En gelukkig kon ik vrij snel daarna weer schone onderbroeken aan.

Mijn broer

Al een poosje zit ik achter mijn broer aan om wat te schrijven voor deze blog. Nu heeft hij het eindelijk gedaan. Ik moet erg lachen om zijn bijdrage en zal hem voortaan maar niet meer lastig vallen. ;-)
Overigens, als je het leuk vindt om engels te lezen, hij houdt zelf een blog bij op www.freeoneself.blogspot.com Ik ben erg trots op hem, en vind dat hij erg goed uit zijn woorden komt!

Hier is zijn bijdrage.....

Nederlands of Engels schrijven, ik weet het niet. Nederlandse blog dus dan maar Nederlands maar eigenlijk is Engels mijn gevoelstaal dus toch Engels maar dat kan ik niet maken, mijn zus heeft deze blog bewust Nederlands gemaakt dan toch maar verder in het Nederlands. Moet er even moeite voor doen maar here it comes:

Ik ben het vertellen en het uitleggen over mijn jeugd helemaal zat. Zo zat dat ik even diep in moet ademen als iemand weer vraagt waar ik vandaag kom (ik heb zo’n leuke accent). Vermoeiend is het en ik heb vele malen mijn verhaal proberen interessant te houden voor mezelf... “Ja ik heb een Nederlandse paspoort maar voel mij niet echt Nederlander”, “ik ben opgegroeid in verschillende landen”, “Ik ben ik vier landen opgegroeid?”, “ik ben een heel klein beetje Afrikaans”, enz. enz. enz.

Ben het helemaal zat. Het accent die mij constant verraad als ik Nederlands praat. Als ik schrijf is dat iets minder opvallend tenzij ik schrijf over mijn jeugd natuurlijk, ben ik nu alweer bezig met mijn jeugd, het blijft me achtervolgen....

Nou, ok, hier dan voor de laatste keer (in my dreams) mijn verhaal.

Uganda geboren, In Ethiopië gewoond, naar Amerika gegaan, terug naar Ethiopië, toen naar Nederland....... Klaar.

Bedankt voor lezen en een hele fijne dag, en niet meer vragen OK?

Vraag 8

Ken jij de term Third Culture Kids (TCK's)? Zo ja, hoe heb je er over gehoord en hoe heeft het je geholpen om wat over TCK's te weten?

Een bevoorrecht mens ben ik in deze. Ik mocht namelijk in mijn diplomeringsjaar een re-entry seminar meemaken, geleid door niemand minder dan Dave Pollock, die de bijbel over "TCK's" heeft geschreven (Third Culture Kids, Growing up among worlds) 
Onlangs had ik het hierover op facebook, met een aantal van mijn klasgenoten van toen. Velen van hen kunnen de seminar niet herinneren, maar het staat mij nog helder bij. Het heeft mij toen heel erg geholpen om bewust afscheid te nemen van Kenia, en ook ervoor te zorgen dat er geen lijntjes liepen die "onaf" waren. Goed afscheid nemen is zo belangrijk! Ik herinner mij een vriendje van vroeger waar ik geen goed afscheid van heb genomen. Nog jaren heb ik over hem gedroomd, zo'n grote rol speelde dat nog.

Nadat ik terug naar Nederland kwam, heb ik een paar jaar meegewerkt aan het organiseren van bijeenkomsten en weekenden voor TCK's, en dan in het bijzonder voor MK's (missionary kids).  Ook heb ik hier en daar een lezing bijgewoond, aan onderzoeken meegewerkt en mezelf in die wereld verdiept. Met vlagen komt deze belangstelling terug.

Het is nou eenmaal zo dat mijn jeugd anders dan anders is geweest. Dat heeft mij gevormd op goede en minder goede manieren. Ik kan dat wel negeren, of wegdrukken naar de achtergrond, of er niet mee bezig zijn, maar wat ik eigenlijk wil is het integreren in het hier en nu.  Ik hoef niet met een bord op mijn hoofd rond te lopen met "kijk, ik ben een third culture kid!". Maar het is wel leuk als er ruimte is voor mijn anders zijn in de contacten die ik nu heb.

Hoe dat er dan precies uitziet weet ik niet zeker.