Introvert versus Extravert

Het was 1986 in Addis Ababa, op de International Community School. De school werd verdeeld in 4 teams. Elke team kreeg een kleur en werd op leeftijd ingedeeld. Elk leeftijdsgroep kreeg een "kapitein".
Mijn verwondering was groot toen ik genomineerd werd als team kapitein. Het was niet iets wat ik ambieerde, het was ook niet perse iets waar ik op was voorbereid. Maar die mooie bruine jongen riep mijn naam en werd toen bijgestaan door de rest van de groep. Mijn Koreaanse klasgenoot kon haar ongenoegen amper verbergen, maar in de roes van het moment liet ik mij daardoor niet hinderen en werd ik kapitein van het groene team.
Wat volgde was een schooljaar met ontzettend veel plezier. Ik proefde een beetje aan leiding geven, en aansturen. Ik werd gezien en toegesproken, was niet meer anoniem, maar bekend. Niet alleen omdat ik een leuk koppie had, maar ook omdat ik een functie had.
Het deed wonderen voor mijn zelfvertrouwen. Ik genoot van de aandacht en bekendheid en van de aanspraak. Van muurbloempje die er nooit helemaal bij hoorde, werd ik toch een beetje populair.

Terugkijkend denk ik dat ik dat jaar mijn extraverte kant beter leerde kennen. Met lef een podium opstappen, mensen aanspreken, aanzien hebben... ja, het had wel wat! In het werk wat ik nu doe komt die kant van mij aardig tot z'n recht.
Maar daarvoor was er ook nog het stille meisje, die veel las en van schrijven hield. Ook die kant krijgt steeds meer ruimte. Misschien nog niet in het werk wat ik nu doe, maar wel in de plannen die privé worden gesmeed.

De boeken van mijn jeugd

Ik had niet heel veel ideeen over wat ik mijn kinderen mee wilde geven toen ik ze kreeg. Alleen al het pogen op te voeden was een heel avontuur. Laat staan dat ik nog niets bewust mee had willen geven!

Maar een ding had ik wel gewild.

Boeken... tja, ik kan er niet omheen, ik ben nou eenmaal een fervente lezer. Er zijn een paar boeken die mijn jeugd mede hebben gevormd. Ik had het echt leuk gevonden als ik iets van de liefde voor deze boeken over had kunnen dragen aan mijn kids.

Little House on the Prairie. Ik heb jaren weggedroomd met deze "Kleine Huis" boeken. Het ging zelfs zo ver dat ik op een warme dag onder een boom in de achtertuin naspeelde dat het hartje winter was, en mij dus bibberend verstopte onder een deken.  Om er vervolgens hijgend en puffend onder vandaan te komen. Ook al was het in mijn fantasie echt koud, de realiteit was wel anders!

Anne of Green Gables. Bijna zou ik er wees voor willen worden, om net zulke avonturen te beleven als het meisje met het rode haar. Misschien kwam de fascinatie met deze serie ook door hoe de boeken aan mij werden aangeboden. Onze oppas keek mij op een gegeven moment kritisch aan en dacht dat ik er misschien wel oud genoeg voor zou zijn. Het voelde dus als een eer om ze te mogen lezen. 

Chronicles of Narnia: Heerlijk verdwijnen in een fantasiewereld. Pas veel en veel en veel later hoorde ik dat er een christelijke grondslag zat in de boeken. En voor mij is die wetenschap nooit een meerwaarde geweest. Het is gewoon genieten om even in een hele andere wereld te zijn. Daar kan weinig tegenop!

Nog altijd kan ik met plezier deze boeken weer uit de kast pakken en opnieuw lezen. Ook al heb ik ze op z'n minst allemaal al 20 keer gelezen. Ze zijn tijdloos en brengen mij weer terug naar de magie van kind zijn, naar werelden waar alles mogelijk is, een wereld van simpel genot.

Creativiteit

Het voordeel van het amerikaans schoolsysteem is dat er veel ruimte is voor creativiteit. Zo heb ik tijdens schooltijd klarinet leren spelen, leren boetseren en pottenbakken, schilder- en tekenles gehad,  in een koor gezongen, en toneel gespeeld. En op aardig hoog niveau, al zeg ik het zelf. Er werd opgetreden en tentoongesteld. Echt heel erg leuk om allemaal te doen!
En als kind las ik niet alleen graag, ik kon ook heel blij worden van een schrijfopdracht op school. 

Mijn studiekeus was mede op die creatieve input gebaseerd. Uiteindelijk heb ik twee jaar van de studie Creatieve Therapie af kunnen maken voordat ik zwanger werd en een paar jaar full-time moeder was.

Mijn creativiteit is langere tijd niet echt tot uitdrukking gekomen. Voor mijn 40ste verjaardag vroeg ik een eigen fototoestel. Het blijkt dat foto's maken ook een beetje uiting geeft aan een creatief stukje van mij. En schrijven... de wereld van blogs ging al eerder voor mij open. Zo heb ik jarenlang een dagelijkse blog bijgehouden. Niets bijzonders eigenlijk, gewoon de koetjes en kalfjes van mijn alledaags leven. Maar het schrijven gaf mij wel een boost.

Het afgelopen jaar heb ik een andere creatieve kant herontdekt. Mijn "freubel" kant. Knippen en plakken met teksten en plaatjes en stofjes en papiertjes. Heerlijk, ik kan er helemaal in opgaan!

Leuk om te zien dat een kant van mij die vroeger prominenter aanwezig was weer ruimte krijgt. 

United Nations Day

Elk jaar op of rond 24 oktober werd er United Nations Day gevierd op mijn internationale school in Ethiopië. Het grote amfitheater werd gevuld met ouders en kinderen, en een gevarieerde voorstelling passeerde de revue. Het was een soort bonte avond, op internationale wijze.
Het begon altijd met de vlaggenparade. Het oudste kind van desbetreffende land mocht, gekleed in klederdracht, de vlag over het podium heen dragen. Er waren tijden dat er meer dan 50 landen waren vertegenwoordigd op de school. 

Ook ik was twee keer de gelukkige. Gehuld in kleding geleend van de ambassade, met 5 paar sokken aan om de pijn van de klompen te verzachten, mocht ik ook het podium op. Ieder jaar weer had ik ruzie met de drager van de Franse vlag, want die pakte steevast de Nederlandse vlag. Tja, als een vlag opgerold is, dan zie je alleen maar rood/wit/blauw, en dan let je wat minder op de richting van de strepen!

Als familie hadden wij ook onze bijdrage aan een voorstelling, toen ik nog wat jonger was. Mijn moeder speelt gitaar. Voor deze gelegenheid hadden wij "Twee emmertjes water halen" geleerd, compleet met bewegingen. En daar stonden wij dan, met onze "hollandse" kleren aan. Ik was nog net jong genoeg om het niet volkomen beschamend te vinden.
De foto roept alleen nog maar vertedering bij mij op.

Nepal

Kort nadat ik in Nederland kwam te wonen mocht ik naar Nepal toe om een documentaire op te nemen over Lepra.
Ik zit nu een brief te bekijken die ik schreef toen ik daar was.

18 jaar was ik, en ik ging een week of 6 op pad met een filmploeg, schrijfster en radioploeg. Wat een onderneming! En wat een wereld om in terecht te komen. Van binnenuit kunnen zien hoe een film in elkaar gedraaid werd was heel apart. Veel werd in scene gezet. Een trek door de bergen werd in beeld gebracht door langs een weg te gaan staan en mensen over een pad te laten lopen met lege tassen op hun rug. Even de goede hoek uitzoeken en tada! het lijkt heel wat. Er werden radio opnames gemaakt tussen de leprapatiënten en operaties door. En de schrijfster, Mink van Rijsdijk, reisde onvermoeibaar mee. In het boekje Lang gekeken, toch gezien, ben ik vereeuwigd in hoofdstuk 12. Een foto van mij staat op de kaft. 

Op een gegeven moment werd ik gefilmd terwijl ik in een riksja zat. Ha, ha.. ik zie die mensen nog kijken. Het was een circus, daar midden in een "stad" waar bijna geen blanke te bekennen was.

Terugkijkend was het echt een hele ervaring. Ook al had ik veel gereisd, ik was zo groen als gras en zo naief als een klein kind. Ik was er vast van overtuigd dat iedereen het beste met mij voor had. Vermoedelijk heeft mijn naiviteit ook wel geholpen, ik zal af en toe wel zo onschuldig uit mijn ogen gekeken hebben dat mensen toch maar geen misbruik van mij hebben gemaakt. 

Injera Westerns

Op facebook is er een pagina opgezet, Injera Westerns: shared memories of those of us who grew up in Addis in the 80's. Mijn hart klopt sneller bij het lezen van deze herinneringen. Oude foto's komen voorbij, verhalen worden gedeeld. En ik verdiep mij weer eens in mijn achtergrond, in waar ik vandaan kom. De warmte, de vriendschappen, het internationale gezelschap waar ik mee ben opgegroeid.
Het heeft iets om de herkenning te vinden. Dat je aan een woord genoeg hebt om te weten waar de ander het over heeft. Gedeelde geschiedenis schept een band.

Ook hier in Nederland natuurlijk. De laatste tijd heb ik weer iets meer contact met mensen die ik ken uit de tijd dat ik in Utrecht woonde en werkte. Binnenkort komen er twee oud-collega's langs van zo'n 15 jaar geleden. De gedeelde herinneringen blijven iets waar je op terug kunt vallen.
Als je maar lang genoeg op een plek woont, dan bouw je de geschiedenis vanzelf wel op. En dan kun je terugvallen op een vertrouwdheid die je alleen maar kunt krijgen door tijd door te brengen met elkaar.

Maar soms vind ik het beklemmend. Als het alleen maar lijkt te gaan over "van wie ben je d'r eentje"en "hebt je het al gehoord?" Praten met mensen die alleen maar terug lijken te grijpen op de gedeelde herinneringen in een beperkte omgeving, waar bij de blik zo verkokerd lijkt te zijn dat ander gespreksstof vrijwel onmogelijk lijkt.

Doe mij dan maar mijn versplinterd verleden met mijn gevarieerde contacten. Waarbij ik soms een gevoel van gemis heb, van ergens niet bij horen, en mij dan weer door zo'n facebook pagina weer even helemaal "thuis" voel.