Gesprek met mijn broer

Een paar dagen geleden gaf mijn broer de suggestie om een digitaal gesprek te voeren, en deze als blog te posten. Hier is het resultaat tot nu toe! 

Marit: Als je terugkijkt op jouw jeugd, welke beelden komen dan in je op?

Renzo: Een paar beelden komen naar boven:

Vrijheid: We hebben altijd gewoond op plekken met behoorlijk veel ruimte, de vrijheid om buiten te spelen, boomhutten te bouwen en zorgeloos mijn fantasie zijn gang te laten gaan. Pas in Nederland ging mijn wereld dicht en in mijn beleving is dat de eerste keer dat ik ervoer hoe het was om opgesloten te zijn.

Internationaal:  Het ongelofelijke mix van landen en culturen in mijn klas. Mijn beste vriend kwam uit India bijvoorbeeld en andere klasgenoten van Finland tot Tanzania. Een rijke jeugdervaring die ik telkens weer heb opgezocht in mijn latere leven, bijvoorbeeld op de Kibboets in Israël en zelfs op mijn laatste werkplek in Nederland in het Asielzoekerscentrum. 

Gastvrijheid: Ik weet nog dat er altijd mensen bij ons thuiskwamen van allerij soorten, piloten tot medici. Ons huis was een ontmoetingsplaats en een 'thuis weg van huis' voor vele mensen.

Renzo: Wat zijn de beelden die bij jou opkomen?

Marit: Leuk dat je dat schrijft over gastvrijheid! Dat herken ik heel erg, en dat gecombineerd met het internationale zie ik het liefst ook in mijn leven terugkomen. Hier in Nunspeet valt dat nog niet altijd mee, en ik merk dat taal een behoorlijke barrière kan zijn. In alle landen waar wij woonden spraken alle internationale mensen "gewoon" engels. Hier is dat lang niet altijd het geval! Dus dan zijn er misschien wel mensen uit andere landen waar ik contact mee zou kunnen leggen, maar dan is er toch geen gezamenlijkheid.
Ik denk vooral aan ruimte als ik aan vroeger denk. Van mij af kunnen kijken. In RVA over de Rift Valley heen, in Alert woonden wij op een heuvel, in Amerika in Carville hadden wij het hele terrein tot onze beschikking. Dat wat jij vrijheid noemt, dat noem ik dan ruimte. Dat mis ik nog regelmatig.

Marit: Wat vond jij het minst leuk eigenlijk? 

Renzo: Dat is een goeie vraag, want wij hebben het hier over de periode voor Nederland. Apart… het is moeilijk om ergens op te komen, ik weet dat er minder leuke dingen waren maar mijn gedachten gaan steeds terug naar Nederland. Een momentje…

Het eerste wat dan op komt is het steeds afscheid nemen, zeker van mijn vrienden, de laatste keer was het moeilijkst omdat ik net niet het einde van mijn schooljaar kon afmaken en niet mee kon gaan met het laatste schoolreisje. Achteraf kreeg ik brieven met foto's (o.a. het diploma uitreiking van mijn klasgenoten) gestuurd hoe leuk ze het hadden gehad.

Renzo: Ben ook benieuwd naar jou minst leuke momenten maar ook hoe jou afscheid was geweest.

Marit: Weet je dat ik dat niet wist, van jouw (niet) afscheid? Moeilijk vind ik dat om te lezen, want ik had je zo gegund dat je wel goed afscheid had kunnen nemen, zeker omdat ik weet hoe belangrijk het is. Mijn moeilijke afscheid was voor dat wij naar Amerika verhuisde, toen heb ik ook huilend in de auto gezeten. Maar mijn afscheid voordat ik naar Nederland kwam was goed. Iedereen ging weg, ik ook, ik stond er achter en had een re-entry course gehad en was er dus helemaal klaar voor :-). Tjonge, wat moet jij het moeilijk hebben gehad met het "inburgeren" in Nederland, nadat je niet goed afscheid had kunnen nemen. Misschien was het net zo moeilijk geweest als je wel afscheid had kunnen nemen, maar toch!
Nu is er zo veel bekend over verhuizen, en het belang van afscheid, en culture shock en zo. Ik denk dat onze ouders hun best gedaan hebben met wat zij wisten op dat moment, maar dat ouders van nu veel meer middelen en mogelijkheden hebben om goed rekening te houden met behoeftes van hun kinderen.

Marit: Wat zou als opvoedingsadvies geven, aan Joy bijvoorbeeld die nu vanuit haar TCK achtergrond een nieuw TCKtje aan het opvoeden is?

Renzo: Mee eens, onze ouders deden wat zij het beste dachten met het weinige informatie die toen beschikbaar was voor TCK's. Dat is hun allang vergeven.  Opvoeding advies, ha! Omdat ik geen kinderen heb en ook niet wil is het lastig om hier een antwoord op te geven. Denk dat andere ouders van TCK's een betere inzicht kunnen geven. Maar als ik toch iets moet zeggen is wees alert op je kinderen en luister vooral naar wat ze te zeggen hebben. Ik durf geen verdere advies te geven! En na het lezen van Joy's blog en haar kennende is het duidelijk dat zij (en haar man) al veel inzichten hebben, aangezien beiden ook TCK's zijn geweest.