Thuis voelen

Bijna 5 jaar geleden zijn wij met ons hele gezin teruggegaan naar Ethiopië. Mijn ouders woonde daar weer, en het kwam zo uit dat wij met vier kinderen plus aanhang plus eigen kinderen daar op visite konden gaan.
Het was een heel bijzondere reis. Teruggaan naar "huis" en toch ook niet helemaal.

Alles voelde vertrouwd. De geuren waren bekend. Zelfs het huis was bekend, want het stond naast een van de huizen waar wij gewoond hadden. Op oudjaarsavond waren wij op bezoek bij mensen en kon ik mijn eigen naam terugvinden op de kastdeur van de kamer waar ik zelf ooit geslapen had. Wij zijn op bezoek gegaan bij mijn oude school en ik kwam zelfs oude bekenden tegen. Natuurlijk waren er ook dingen veranderd. Zo kon ik met mijn broer zomaar over straat lopen toen wij een dagje gingen stadten. Niks geen gebedel en getrek en gedram om ons heen. Het was een stuk "beschaafder". Wij zijn zelfs lokale taxi's in en uit gestapt zonder gedoe.
Het terrein waar wij zoveel jaar hadden gewoond was verwilderd en slecht onderhouden. Dat was pijnlijk om te zien. Maar te midden van het hoge onkruid hebben wij toch nog een potje tennis gespeeld samen met mijn vader. Mijn kinderen op mijn tennisbaan van vroeger. Met mijn man op de markato rondlopen om gordijnen te zoeken. Souveniers kopen, injera eten, zwemmen, dagtochtjes en zelfs nog een Road Trip naar gebieden waar ik nog niet eerder was geweest.
Ik genoot met volle teugen.

Toen wij weg gingen heb ik gehuild, gehuild en gehuild. Het hield maar niet op. De hele rit naar het vliegveld moest ik huilen en op het vliegveld huilde ik verder. Oh wat vond ik het moeilijk om te gaan! Niet omdat ik daar wilde blijven wonen maar omdat het zo heerlijk thuis was.

Later beschreef ik hoe het was om terug te gaan naar Ethiopië. Ik vergeleek het met het instappen in  een lekkere soepel ingelopen schoen. Je loopt er zo op weg, het past precies. Geen blaren, geen wrijving, het zit gewoon goed. Hoewel Nederland mij ondertussen ook past, voelt het nog niet zo vertrouwd.

Ik moet hier aan denken omdat ik vanmiddag met mijn man een fietstochtje gemaakt heb naar het Veluwemeer. Ik heb zo genoten van de warmte, het kronkelend fietspaadje, de bootjes op het water, het ijsje bij de Ijsboer. Het was heerlijk! En ook vertrouwd. Ik ben nog wel altijd geneigd om het door de ogen van een toerist te bekijken, of door de ogen van een mijn vrienden uit het buitenland, en mij daardoor te realiseren hoe mooi het is. Vertrouwd en mooi en bekend, maar toch niet helemaal thuis.