Het was 1986 in Addis Ababa, op de International Community School. De school werd verdeeld in 4 teams. Elke team kreeg een kleur en werd op leeftijd ingedeeld. Elk leeftijdsgroep kreeg een "kapitein".
Mijn verwondering was groot toen ik genomineerd werd als team kapitein. Het was niet iets wat ik ambieerde, het was ook niet perse iets waar ik op was voorbereid. Maar die mooie bruine jongen riep mijn naam en werd toen bijgestaan door de rest van de groep. Mijn Koreaanse klasgenoot kon haar ongenoegen amper verbergen, maar in de roes van het moment liet ik mij daardoor niet hinderen en werd ik kapitein van het groene team.
Wat volgde was een schooljaar met ontzettend veel plezier. Ik proefde een beetje aan leiding geven, en aansturen. Ik werd gezien en toegesproken, was niet meer anoniem, maar bekend. Niet alleen omdat ik een leuk koppie had, maar ook omdat ik een functie had.
Het deed wonderen voor mijn zelfvertrouwen. Ik genoot van de aandacht en bekendheid en van de aanspraak. Van muurbloempje die er nooit helemaal bij hoorde, werd ik toch een beetje populair.
Terugkijkend denk ik dat ik dat jaar mijn extraverte kant beter leerde kennen. Met lef een podium opstappen, mensen aanspreken, aanzien hebben... ja, het had wel wat! In het werk wat ik nu doe komt die kant van mij aardig tot z'n recht.
Maar daarvoor was er ook nog het stille meisje, die veel las en van schrijven hield. Ook die kant krijgt steeds meer ruimte. Misschien nog niet in het werk wat ik nu doe, maar wel in de plannen die privé worden gesmeed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom, en een bevestiging voor mij dat ik niet in het luchtledige schrijf. Bedankt dat je de moeite doet!