Eten

Toen wij in Ethiopie woonden, hadden wij het niet zo breed wat eten betreft. Er was gewoon erg weinig. Mijn moeder maakte haar eigen yoghurt en boter van melk die in een kannetje aan huis werd aangeleverd. Melk die van een koe kwam die van alles at wat langs de weg lag. Vuilnis grotendeels, en af en toe een stuk karton voor vulling. Je kunt je misschien voorstellen dat de melk niet echt lekker was.
Als wij in Nederland kwamen dan was een glas koude melk, zo uit de koelkast, een lekkerder traktatie dan een glas cola. Dit tot grote verbazing van familie en vrienden!
Kaas was er heel lang niet. Of heel duur geïmporteerd uit het buitenland. Die kon je dan gaan kopen in een winkel waar je alleen met een speciaal pasje naar binnen mocht, eigenlijk een winkel voor buitenlanders of rijke Ethiopiërs. Maar ook die winkel stelde toen niet veel voor. Half lege schappen, en wat er was was soms flink over de datum.
Koekjes werden dus thuis gebakken, maar ook die waren niet altijd even lekker. Ik herinner mij een keer dat de koekjes niet goed gelukt waren, en wij ze gewoon niet opaten. Mijn moeder wilde geen nieuwe koekjes bakken, totdat die oude op waren. Op een gegeven moment stonden de spinnenwebben in de koekjestrommel en werden ze toch maar weggegooid. Wat een uitzondering was, weggooien, want zo veel viel er niet weg te doen!
Helaas leidde dat chronisch tekort aan lekkere dingen ook naar hebzucht als wij wel iets hadden. Nog vind ik het verschrikkelijk moeilijk om met mate te eten. Alles is zo lekker, en het is er! Matigen met eten ken ik niet, met als gevolg dat ik of "aan de lijn" ben, of overeet zodat ik weer aankom.
Mag ik daar misschien mijn jeugd de schuld van geven? ;-)
Waarschijnlijk niet helemaal, maar ik heb toch wel de indruk dat het ook een rol speelt in mijn gemengde relatie met eten.