Gisteren liep ik even de Dorpstuin op, hier in Nunspeet. Een leuk lokaal initiatief, waar groente, kruiden en bloemen groeien en geoogst kunnen worden.
De zon scheen, er waaide een frisse wind. Onder een boom lag een picknickleed uitgespreid. Drie kleine meisjes speelden in de tuin. Op een gegeven moment zag je alleen nog maar hun blonde hoofdjes boven de rabarber uitsteken. Er werden spelletjes gespeeld en bloemetjes geplukt. Ik stond even te genieten en werd toen bevangen door een gevoel van weemoed.
Buiten zijn, dat was vroeger zo gewoon. Bloemen waren om te plukken en te ontmantelen. Leeuwenbekjes werden pratende "hoofden". Lantana werd uitgezogen, als je dat precies goed deed proefde je een vleugje zoet op je tong. Anjers werden in mijn vlecht gestoken, of achter mijn oor. Grote stengels gras werden afgeknabbeld. Hibiscus werd sap. Eucalyptus knarste onder je voeten en verspreide een heerlijke geur. In bomen werd geklommen of geschommeld.
En als wij zin hadden in een snoepje, dan wisten wij het wel. Gauw een bosje bloemen plukken en aan de buurvrouw aanbieden, met snoepje als beloning.
Gisteren... gisteren was even een flashback naar toen......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom, en een bevestiging voor mij dat ik niet in het luchtledige schrijf. Bedankt dat je de moeite doet!