Slaap

Als er iets is wat ik vroeger goed kon, dan was het wel slapen. Het maakte weinig uit waar ik was, met wie ik was, of in welk vervoermiddel ik mij bevond, slapen kon altijd.
Zondagmiddag was vaak een moment om bij te tanken van de week, zeker op kostschool. Dan hadden wij eerst de zondagdienst, daarna een flinke warme maaltijd, en dan daalde er een vredige rust over het terrein. Vele middagdutjes heb ik gedaan op die zondagmiddagen.
Of op zaterdagen dat wij naar de stad gingen. Daar moest je voor intekenen, dat kon niet zomaar. Je moest er ook extra vroeg voor opstaan omdat je wel even onderweg was. Gauw een ontbijtje naar binnen werken en dan de bus in, om vervolgens een dutje te doen. Na aankomst stevig kilometers maken in Nairobi, winkel in en winkel uit en dan op de terugweg weer een uiltje knappen.
Ik heb charmante foto's van mezelf op vliegvelden, met mijn hoofd op een stoel, in volledige rust verzonken.

Slapen kon leunend tegen iemand aan, of met mijn hoofd op iemands schoot, of gewoon onderuitgezakt. Op een matje op de grond, een stapelbed, een doorgezakt bed of in een slaapzak onder de sterrenhemel. In een hobbelende jeep, een plakkerige bus of een schommelende trein. Slaap was gewoon nooit een probleem.
Of wel? Nu ik erover schrijf herinner ik mij die ene nacht. Wij hadden twee dagen bergbeklimmen erop zitten, op de Kilimanjaro. Er waren meer die de berg wilden veroveren die week, met als gevolg een ernstig tekort aan slaapplaatsen. Uiteindelijk kwam ik terecht in een bedbak met opstaande randen, samen met een ander meisje. Kop aan kont lagen wij daar. Geen ruimte om te draaien, en tot overmaat van ramp had ik ook nog een volle blaas. Veel heb ik niet geslapen die nacht. Misschien heeft dat er wel toe bijgedragen dat ik de top van die berg nooit gezien heb.....