Eenvoud

Met de voorbereidingen voor een weekendje weg krijg ik een melancholisch verlangen naar de eenvoud van vroeger. Toen het voldoende was om een broek, een paar t-shirts en een kikoi in een tas te gooien, dat was het dan ook ongeveer. Dan vergeet ik gemakshalve even alle voorbereidingen die de volwassenen in het gezelschap wel moesten ondernemen!
Ik herinner mij kleine tassen met vieze kleding, die dan soms werden omgespoeld in een riviertje. Terwijl ik schrijf realiseer ik mij dat dit heel idyllisch klinkt. Alsof ik wekelijks was stond te boenen in een rivier. Maar de realiteit is dat ik dat een keer gedaan heb ;-). Dat was op safari in Kenia. Mijn kikoi was toen mijn veel gedragen kledingstuk. Ook een ander cultureel tochtje in Kenia was onmogelijk zonder kikoi en afgetrapte Bata's.
Ook dit weekendje in Nederland gaat er een kikoi mee.
Verder ben ik aan nu aan het inpakken alsof wij een week naar de maan gaan. Belachelijk eigenlijk! En dan vooral niet de mobieltjes/laptops/tablets en dvdtjes vergeten, want stel dat wij ons gaan vervelen.
Wat deden wij eigenlijk vroeger ter vermaak? Gesprekken herinner ik mij, al hobbelend over stoffige wegen. Zingen. Lezen (altijd en overal). Schrijven. En kijken en de omgeving in je opnemen. Nadenken. Flirten. En van die standaard reisspelletjes zoals "ik ga op reis en ik neem mee". Deze herinneringen aan vroeger zijn niet gebonden aan mij, en mijn geschiedenis in Afrika. Vermoedelijk zullen velen van mijn generatie dezelfde gedachten hebben over de eenvoud van toen.