Pagina's


vrijdag 13 juli 2012

Culture Shock in Amerika

De grootste culture shock die ik meemaakte was met de verhuizing van Ethiopië naar Amerika. Ik was toen een tiener, dat maakte het er niet makkelijker op.
Weggaan uit Ethiopië was al een hele stap. Toen hebben wij nog een paar maanden in Nederland gewoond, in Stroe op een klein dorpsschool. Gek genoeg was dat niet eens de grootste overgang, terwijl je dat misschien wel zou denken. Op een of andere manier werden wij gewoon geaccepteerd en heb ik het erg leuk gevonden.

De overgang naar Amerika,  tjonge dat was nog eens wat anders.
Ten eerste wilde ik helemaal niet weg uit Nederland. Ik had net een beetje mijn draai gevonden op de dorpsschool, met verliefdheden en al. Ik was dus stiksjagrijnig dat dingen weer gingen veranderen.
Vervolgens moest ik naar een christelijke school in uniform!! En mens, wat ging iedereen anders met elkaar om. Ik raakte de kluts kwijt, bijna letterlijk, want ik werd er heel erg onzeker van. Het had niet gehoeven, want in eerste instantie maakte ik een goede indruk, omdat ik er wel leuk uitzag. Maar toen ik vervolgens niet wist hoe ik moest flirten op z'n Amerikaans, en ik er ook op andere manieren er niet helemaal bijpaste.... ja, toen was mijn kans om erbij te horen verkeken en was ik inmiddels zo onzeker geworden dat ik ook niet meer wist hoe ik er dan wel bij zou moeten horen.

De eerste week dat ik op school zat nam ik elke dag de overgebleven lunches van anderen mee. Ik kon niet aanzien dat mensen zo slordig met eten omgingen. Lunchzakjes werden kapot gestampt en vervolgens in de prullenbak gegooid. In Ethiopië hadden wij zo weinig gehad dat dat z'n sporen nog naliet. Ik heb dus lunches "gered" totdat mijn moeder zich afvroeg wat zij er dan mee moest doen? Ik had toen ook door dat het geen zin had, en langzamerhand begon het verspillen van eten ook te wennen.

Daarnaast vond ik de oppervlakkigheid van de gesprekken ook erg wennen. Het gingen alleen maar over jongens, make-up en auto's. En met alle drie had ik niet zoveel (hoewel, die jongens zag ik wel!). En de onwetendheid van mijn klasgenoten! Onvoorstelbaar. Ik kon ze met gemak wijsmaken dat ik op een giraf naar school ging, op een krokodil de rivier overstak, en dat ik in een boomhut woonde in Afrika. 

Ook liep ik tegen de vaderlandsliefde van de Amerikanen aan. Elke ochtend was het gebruikelijk om trouw te beloven aan de Amerikaanse vlag, de zogenaamde "pledge of allegiance". Ik deed niet mee, want ik was niet Amerikaans. Maar dat moesten mijn ouders goed uitleggen op school, en de uitzondering werd in de klas toegelicht, anders werd ik behoorlijk vreemd aangekeken.

Hoewel ik dus best veel Amerikaanse invloeden in mijn leven ervaar, was de overgang naar Amerika echt het moeilijkst. Pas toen wij weer terug waren in Ethiopië na die tijd begon ik mij weer een beetje zeker te voelen over mezelf.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Reacties zijn welkom, en een bevestiging voor mij dat ik niet in het luchtledige schrijf. Bedankt dat je de moeite doet!