De wondere wereld van communicatie

Ik verbreek net de skype verbinding met mijn dochter in India en verwonder mij gelijk over hoe makkelijk het is om contact te leggen en te houden tegenwoordig.
Ergens in een oude doos bestaan er nog cassettebandjes met onze lieflijke stemmetjes. Opnames van ons als kinderen voor onze opa en oma, zodat zij onze stemmen konden horen en nog een beetje "bij" bleven. Dat was volgens mij al heel wat, die cassettebandjes! 

Toen ik op kostschool zat in Kenia werden er dikke enveloppen heen en weer gestuurd. De brieven van thuis en mijn brieven naar huis hebben mijn ouders bewaard. Dat is een kostbaar bezit!
Toen ik daar zat konden wij soms 's avonds bellen, als het heel belangrijk was. Dat hield in dat je eerst naar een beschikbare telefoon moest gaan en in de rij kon gaan wachten. Vervolgens kon je de telefoon aanzwengelen (letterlijk) om de telefoon centrale aan de telefoon te krijgen. Je gaf vervolgens het nummer door dat je wilde bellen aan de vriendelijke mevrouw van de centrale. En dan kon je wachten of het haar lukte om je ouders op te bellen en vervolgens de telefoonlijn weer terug te koppelen naar jou. Vervolgens had je 5 minuten de tijd om al schreeuwend en rekening houdend met vertraging je ouders even te spreken, want na die 5 minuten was de volgende aan de beurt. Bellen deed ik dus niet zo vaak!
En als je soms denkt dat ik uit de jaren 20 kom, nee hoor! Wij hebben het hier over de jaren 80, maar dan wel in hartje Afrika.
Het is dus iedere keer genieten als ik zomaar snel kan horen en zien of het wel goed gaat met mijn meisje. Mijn moeder heeft het eens 6 weken moeten doen zonder een bericht van mij. Ik had het zo naar mijn zin op die kostschool dat ik de tijd niet nam om van mij te laten horen. Later begreep ik dat zij in de auto was gestapt om andere ouders te vragen of zij via hun kinderen wel iets van mij hadden gehoord. Arme moeder! Maar ik moet er nog om glimlachen als ik er aan denk :-).